Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Οι λίμνες και τα ποτάμια μας κινδυνεύουν

Σε προηγούμενο σημείωμά μας αναφερθήκαμε στους κινδύνους που διατρέχουν οι θαλάσσιοι οργανισμοί από την παράνομη αλιεία. Όμως αρκετά μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουν τα ψάρια και πολλοί ακόμη ζωικοί και φυτικοί οργανισμοί, που ζουν στα εσωτερικά νερά, στις λίμνες και στα ποτάμια.
Η Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής θέσης, της γεωμορφολογίας, του κλίματος καθώς και της γεωλογικής της ιστορίας δεν διαθέτει ιδιαίτερα αξιόλογες λίμνες και ποτάμια. Εκτός από τη Μεγάλη Πρέσπα, την οποία μοιραζόμαστε με τα γειτονικά μας κράτη, η μεγαλύτερη λίμνη μας είναι η Τριχωνίδα με επιφάνεια περίπου 100 τ. χλμ. Ενώ από τα ποτάμια μας το μεγαλύτερο μήκος (εντός Ελλάδας) έχει ο Αλιάκμονας, περίπου 300 χλμ. και τη μεγαλύτερη ποσότητα νερού ο Αχελώος. Τα
σχετικά μικρά ποτάμια και οι λίγες και μικρές λίμνες μας αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα επιβίωσης, λόγω της ξηρασίας, της υπερεκμετάλλευσης των νερών τους, των αμμοληψιών, του κυνηγιού και του παράνομου ψαρέματος καθώς και της μεγάλης βιομηχανικής αστικής και αγροτικής ρύπανσης. Ασφαλώς όλα αυτά συντελούν στην υποβάθμιση του υδάτινου οικοσυστήματος και την εξαφάνιση πολλών οργανισμών.
Στα γλυκά νερά των ποταμών και των λιμνών μας συναντιόνται περισσότερα από 130 είδη ψαριών. Από αυτά τα περισσότερα είναι ψάρια των γλυκών νερών. Επίσης ένα μεγάλο ποσοστό ψαριών είναι ενδημικά, ζουν δηλαδή μόνο στη χώρα μας, όπως η λιπαριά που ζει στη Βόλβη. Τα πιο γνωστά ψάρια των ελληνικών εσωτερικών υδάτων είναι το γριβάδι, η πέστροφα, το τσιρόνι, το χέλι, το γλινί, ο κέφαλος, η τούρνα, η πεταλούδα κ.λ.π. Περίπου 20 είδη ψαριών έχουν εισαχθεί από τις γειτονικές κυρίως χώρες.
Η ανάπτυξη της βιομηχανίας είχε δραματικές συνέπειες όχι μόνο στην ποιότητα των εσωτερικών νερών, αλλά και στην ίδια την ύπαρξη των λιμνών και ποταμών μας. Η μεγάλη ποσότητα νερού που χρειάζονται ορισμένες βιομηχανίες οδήγησε κυριολεκτικά στην εξαφάνιση λιμνών, όπως π.χ. η Κορώνεια. Επίσης η ανεξέλεγκτη και χωρίς καμία επεξεργασία απόρριψη των στερεών απορριμμάτων και υγρών βιομηχανικών αποβλήτων στις λίμνες και τα ποτάμια οδήγησε όχι απλά στην υποβάθμιση, αλλά στη νέκρωση πολλών ποταμών, λιμνών και καναλιών. Κοντινό παράδειγμα είναι η τάφρος 66, όπου κάθε χρόνο χιλιάδες ψάρια πεθαίνουν λόγω της μεγάλης ρύπανσης.
Τα εσωτερικά υδατικά οικοσυστήματα κινδυνεύουν επίσης από τη σύγχρονη γεωργία. Η υπεράντληση του νερού για τα ποτίσματα υδροβόρων καλλιεργειών σε συνδυασμό με τα φράγματα είχε συνέπεια να αποξηρανθούν πολλά ποτάμια και να εξαφανιστούν πολλά είδη ψαριών και άλλων υδρόβιων οργανισμών. Επίσης η μεγάλη χρήση των λιπασμάτων οδήγησε πολλές λίμνες στο φαινόμενο του ευτροφισμού με συνέπεια τη δραματική μείωση του πολύτιμου οξυγόνου για τους υδρόβιους οργανισμούς. Το καταπράσινο στρώμα πλαγκτού και τα πολλά ψόφια ψάρια που βλέπουμε το καλοκαίρι να επιπλέουν στις λίμνες μας είναι αποτέλεσμα της σύγχρονης γεωργίας.
Ακόμη και η κτηνοτροφία αποτελεί κίνδυνο για τις λίμνες και τα ποτάμια μας. Όχι μόνο με τα απόβλητα των κτηνοτροφικών μονάδων, που παράνομα διοχετεύονται σ’ αυτές αλλά και με τη βόσκηση στις όχθες των ποταμών και των λιμνών, διότι στις περιοχές αυτές πολλά ψάρια και άλλοι υδρόβιοι οργανισμοί γεννούν τα αυγά τους ή βρίσκουν τροφή.
Επίσης η ανάπτυξη των πόλεων και κυρίως των τουριστικών κέντρων κοντά στις λίμνες και τα ποτάμια σημαίνει μεγάλη άντληση νερών για ύδρευση και οικιακή χρήση καθώς και ρύπανση με τις αποχετεύσεις και τα στερεά απόβλητα των παρακείμενων καταστημάτων, κέντρων αναψυχής κ.λ.π.
Οι αμμοληψίες επίσης στερούν τα ποτάμια από την πολύτιμη άμμο, όπου βρίσκουν τροφή ή φωλιάζουν τα ψάρια και άλλοι οργανισμοί.
Πρόβλημα αποτελούν και οι ιχθυογεννητικοί σταθμοί, οι οποίοι μπορούν να διαταράξουν την ισορροπία στο λιμναίο οικοσύστημα. Επίσης ορισμένα ξένα είδη που εισήχθηκαν στις ελληνικές λίμνες δημιούργησαν τεράστιο πρόβλημα, διότι πολλαπλασιάζονται πολύ γρήγορα σε βάρος των ντόπιων ψαριών και έτσι καταστρέφεται η αναγκαία βιοποικιλότητα. Τέτοια περίπτωση είναι το πρικί, που εισήχθηκε παλαιότερα για τον εμπλουτισμό της λίμνης της Καστοριάς, καθώς και ακόμη είκοσι ξένα είδη που μπήκαν στις ελληνικές λίμνες και ποτάμια.
Τέλος το εντατικό και κυρίως το παράνομο ψάρεμα δίνει την χαριστική βολή στις πολύπαθες ελληνικές λίμνες και ποτάμια. Στις λίμνες μας ψαρεύουν περίπου 1500 επαγγελματίες ψαράδες και πολλαπλάσιος αριθμός «ερασιτεχνών». Οι επαγγελματικές ψαρόβαρκες που συναντούμε στις μεγάλες λίμνες είναι γύρω στις 800. Δυστυχώς παρόλο, που λόγω των πολλών προβλημάτων ελαττώθηκε δραματικά ο αλιευτικός μας πλούτος, εντούτοις ακόμη αρκετοί ψαράδες χρησιμοποιούν άκρως επικίνδυνες μεθόδους ψαρέματος, όπως χημικές ουσίες, δυναμίτιδα, παράνομα δίχτυα κ.λ.π. Τις προάλλες είχαμε καταγγελίες για τεράστια καταστροφή που συντελείται στον Έβρο από τους βόρειους γείτονές μας. Με τις χημικές ουσίες και τα μεγάλα δίχτυα που χρησιμοποιούν κυριολεκτικά δεν αφήνουν λέπι. Ακόμη και στα ποτάμια του σημαντικότερου εθνικού μας δρυμού, στη Βάλια Κάλντα, καταγγέλθηκε «ψάρεμα» με χλωρίνη.
Στην περιοχή μας ο τοπικός δραστήριος Σύλλογος ψαράδων κάθε χρόνο κάνει φιλότιμες προσπάθειες τόσο για τον καθαρισμό της Αράπιτσας, όσο και στον εμπλουτισμό με γόνο πέστροφας, όμως οι υπερδραστήριοι γνωστοί – άγνωστοι παράνομοι ψαράδες, που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, καιροφυλακτούν και δεν αφήνουν να προκόψει καμία προσπάθεια.
Εάν θέλουμε λοιπόν να εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε την άγρια πέστροφα, το γριβάδι, τα τσιρόνια και τα άλλα πεντανόστιμα και υγιεινά ψάρια των ποταμών και λιμνών μας, χρειάζεται να δείξουμε όλοι ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή.
Τελικά για μια ακόμη φορά δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε τα λόγια του περίφημου ινδιάνου: «Όταν το τελευταίο δένδρο καεί, ο τελευταίος ποταμός ρυπανθεί και πεθάνει το τελευταίο ψάρι, τότε ο άνθρωπος θα διαπιστώσει πως δεν μπορεί να τραφεί με χρήματα».
οργανισμών.

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Απαγόρευση του καπνίσματος

Αφορμή για το σημερινό μας σχόλιο στάθηκε η αγωνιώδης επιστολή άγνωστου, η οποία δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας. Ο φίλος μας με το δίκιο του διαμαρτύρεται για την μη τήρηση του νόμου «περί απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους». Ένας νόμος, ο οποίος ξεκίνησε με πολύ όμορφες κουβέντες και τυμπανοκρουσίες από τους αρμόδιους υπουργούς, δημάρχους κ.λ.π. και όπως ήταν αναμενόμενο κατέληξε σε ένα πανέμορφο φιάσκο. Φάνηκε για μια ακόμη φορά ότι δυστυχώς στη χώρα μας οι κυβερνήσεις και οι δημοτικοί μας άρχοντες αδυνατούν να εφαρμόσουν τους νόμους, που οι ίδιοι ψήφισαν, όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά μάλλον γιατί δεν θέλουν ή γιατί δεν μπορούν να ξεπεράσουν ορισμένα διλήμματα…
Οι πολλές και άσχημες επιπτώσεις της συνήθειας του καπνίσματος στην υγεία μας είναι πλέον γνωστές. Η νικοτίνη θεωρείται ένα από τα ισχυρότερα ναρκωτικά και μαζί με τις εκατοντάδες ακόμη χημικές ουσίες, που περιέχονται στο τσιγάρο, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αρρώστια και ακόμη στο θάνατο. Κάθε χρόνο στη χώρα μας πεθαίνουν από καρκίνο του πνεύμονα, καρδιοπάθειες και άλλες σοβαρές ασθένειες χιλιάδες άνθρωποι. Επίσης είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι επιπτώσεις δεν έχουμε μόνο στην υγεία των καπνιστών, αλλά και των μη καπνιστών που συχνάζουν ή δουλεύουν στον ίδιο χώρο με αυτούς. Ορισμένες φορές το παθητικό κάπνισμα αποδεικνύεται πιο επικίνδυνο από το ενεργητικό, κυρίως όταν πρόκειται για μικρά παιδιά. Όλα αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλά οι καπνιστές, όμως δυσκολεύονται να το παραδεχτούν δημόσια και πολύ περισσότερο να σταματήσουν αυτή την επικίνδυνη εξάρτηση.
Κάποτε το κάπνισμα θεωρούνταν αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών. Πριν μισό αιώνα δεν θεωρούνταν «άνδρας» κάποιος ο οποίος δεν κάπνιζε. Μάλιστα το τσιγάρο είχε προτεραιότητα ακόμη και από τη διατροφή. Είναι γνωστές οι εκφράσεις «δεν έχω λεφτά ούτε για τσιγάρα» ή «θα σου φέρνω τσιγάρα στη φυλακή» κ.λ.π. Σήμερα ίσως το κάπνισμα είναι πιο διαδεδομένο στο γυναικείο φύλο και αρκετοί νέοι έχουν το θάρρος να το απορρίπτουν, παρά τον βομβαρδισμό προκλήσεων που δέχονται καθημερινά.
Στη χώρα μας αρκετές φορές στο παρελθόν θεσπίστηκαν νόμοι και βγήκαν υπουργικές και υγειονομικές αποφάσεις για τον περιορισμό του καπνίσματος σε δη-μόσιους χώρους, κυρίως νοσοκομεία, σχολεία, μέσα μαζικής μεταφοράς κ.λ.π. Ίσως το μόνο που τηρήθηκε ήταν η απαγόρευση στα μέσα μαζικής μεταφοράς, με εξαίρεση τα τρένα, όπου μερικές φορές γίνονται και λίγα «στραβά μάτια». Πριν δυόμισι χρόνια λοιπόν φάνηκε ότι η πολιτεία αποφάσισε να εφαρμόσει ξαφνικά τα πιο δραστικά μέ-τρα, απαγορεύοντας το κάπνισμα καθολικά σε όλους τους κλειστούς χώρους, ακόμη και στα καφενεία. Έτσι πιστέψαμε προς στιγμή ότι θα γίνουμε επιτέλους ευρωπαίοι. Πράγματι στην αρχή ο νόμος εφαρμόστηκε σχεδόν παντού. Όμως στη συνέχεια τα πράγματα άλλαξαν. Οι δυο προεκλογικές περίοδοι, που μεσολάβησαν και η μεγάλη οικονομική κρίση οδήγησαν τον αντικαπνιστικό νόμο στον κάλαθο των αχρήστων. Ίσως έχουν το δίκιο τους μερικοί μαγαζάτορες που θεωρούν ότι λόγω του νέου νόμου περιορίστηκε η πελατεία τους. Είναι όμως απαράδεκτο οι διοικητές δημόσιων οργανισμών να επιτρέπουν στους υπαλλήλους τους να καπνίζουν μέσα στο χώρο της δουλειάς τους.
Η μη εφαρμογή του νόμου ίσως οφείλεται στη μεγάλη απολυτότητα και αυστηρότητά του. Δεν γίνεται ξαφνικά να απαγορεύεται παντού κάτι που μέχρι σήμερα ήταν ανεκτό και διαδεδομένο. Ίσως θα έπρεπε να δίνεται το δικαίωμα στους ιδιοκτήτες καφενείων και χώρων εστίασης να επιλέγουν αν στο κατάστημά τους επιτρέπεται ή όχι το κάπνισμα. Έτσι σίγουρα τα περισσότερα καταστήματα θα ήταν καπνιστών, αλλά είναι εξίσου σίγουρο ότι οι δυο - τρεις έξυπνοι καταστηματάρχες, που θα απα-γόρευαν το κάπνισμα στο μαγαζί τους, θα θησαύριζαν. Αμφιβάλει κανείς αν στην πόλη μας είχαμε δέκα καφετερίες ή ταβέρνες καπνιστών και δύο μη καπνιστών, ότι οι δύο θα είχαν περισσότερο κόσμο; Διότι καθημερινά πολλαπλασιάζονται αυτοί που ενοχλούνται από τον καπνό του τσιγάρου και θέλουν να πιουν τον καφέ και το ποτό τους σε ένα όμορφο καθαρό και υγιεινό περιβάλλον.
Όπως έχουν δικαιώματα οι καπνιστές έτσι έχουν δικαιώματα και οι μη καπνιστές. Θα έπρεπε λοιπόν όχι η πολιτεία, αλλά οι οργανωμένοι σύλλογοι καφεζυθοπωλών να προτείνουν και να εφαρμόσουν την παραπάνω πρακτική. Έτσι δεν θα υπήρχαν παράπονα από κανέναν…

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Παράνομη Αλιεία

Γράφαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στο φυσικό μας περιβάλλον το παράνομο και ανεξέλεγκτο κυνήγι. Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα στις θάλασσες. Το παράνομο ψάρεμα και η υπεραλίευση μπορεί να οδηγήσει πολύ σύντομα στην εξαφάνιση πολλών ειδών ψαριών και άλλων θαλάσσιων οργανισμών.
Από τα προϊστορικά χρόνια ο άνθρωπος γνώριζε τον πλούτο που περιέχει η θάλασσα και κατάφερνε με διάφορους τρόπους να ψαρεύει για να ικανοποιήσει τις διατροφικές του ανάγκες. Με την πάροδο του χρόνου εφευρέθηκαν νέες μέθοδοι αλιείας, οι οποίες φέρνουν μεγαλύτερη συγκομιδή και με γρήγορο και εύκολο τρόπο. Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν τεράστιοι αλιευτικοί στόλοι, οι οποίοι κυριολεκτικά οργώνουν τις θάλασσες σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας. Στην Ελλάδα, μια χώρα με μεγάλη ναυτική παράδοση ασχολούνται μόνο με την παράκτια αλιεία περίπου 40.000

επαγγελματίες αλιείς χρησιμοποιώντας περισσότερα από 20.000 μικρά σκάφη. Στη μέση αλιεία, η οποία γίνεται στο πέλαγος, έχουμε μεγαλύτερα σκάφη, κυρίως μηχανότρατες, οι οποίες χρησιμοποιούν συρόμενα δίχτυα ή τα γρι – γρι, τα οποία κυκλώνουν με δίχτυα μια μεγάλη θαλάσσια περιοχή.
Ο κίνδυνος που απειλεί τους θαλάσσιους οργανισμούς προέρχεται κυρίως από τις μεθόδους αλιείας που χρησιμοποιούνται. Δυστυχώς δεν είναι λίγοι οι ασυνείδητοι ψαράδες, οι οποίοι ψαρεύουν σε περιόδους αναπαραγωγής των ψαριών. Ψαρεύοντας τα νεογέννητα ψαράκια ή τα θηλυκά, που είναι γεμάτα με αυγά, οδηγούν στη μείωση των θαλάσσιων αποθεμάτων. Υπάρχουν και οι χειρότεροι, που χρησιμοποιούν παράνομους τρόπους, όπως δυναμίτιδες, χλωρίνες κ.λ.π. έτσι όχι μόνο σκοτώνουν ό, τι ζωντανό βρεθεί μπροστά τους, αλλά επίσης ρυπαίνουν σε πολύ επικίνδυνο βαθμό τα νερά, στερώντας τη ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φυσικά πολλοί πληρώνουν την παρανομία τους με την ίδια τη ζωή τους.
Ακόμη μεγάλο ρόλο παίζει το είδος των διχτυών που χρησιμοποιούνται. Η μεγαλύτερη καταστροφή προκαλείται από τις τράτες, οι οποίες χρησιμοποιούν συρόμενα δίχτυα, τα οποία κυριολεκτικά κτενίζουν το βυθό, δεν αφήνουν τίποτε ζωντανό να τους ξεφύγει. Αποτέλεσμα είναι να ψαρεύονται πολλά μικρά ψάρια, τα οποία στη συνέχεια ξαναπετιούνται, νεκρά πλέον, στη θάλασσα. Επίσης ψαρεύονται διάφορα είδη άλλων μη φαγώσιμων οργανισμών, τα οποία και αυτά απορρίπτονται. Έτσι απογυμνώνεται ο βυθός και διαταράσσεται η βιοποικιλότητα με αποτέλεσμα την εξαφάνιση πολλών οργανισμών και φυσικά τη μείωση των αλιευμάτων. Επίσης τα δίχτυα αφρού και αυτά συγκεντρώνουν πολλά μη φαγώσιμα είδη, που ξαναπετιούνται στη θάλασσα. Ανάμεσα σ’ αυτά μπορεί να είναι μικρά ψάρια καθώς και σπάνια είδη, όπως χελώνες, δελφίνια, πουλιά κ.λ.π. Στον Βόρειο Ατλαντικό κάθε χρόνο παγιδεύονται από τα δίκτυα περισσότερα από 700.000 πουλιά, 15.000 θαλάσσια θηλαστικά κ.λ.π. Ακόμη και τα δίκτυα με μικρό άνοιγμα μπορούν να κάνουν ζημιά, συγκεντρώνοντας τον πολύτιμο γόνο. Μεγάλη ζημιά κάνουν επίσης τα υλικά που πετιούνται στη θάλασσα από τα αλιευτικά σκάφη, τόσο χημικές ουσίες, πετρέλαια κ.λ.π., όσο και τα άχρηστα δίχτυα, στα οποία μπορεί να παγιδευτούν και να πεθάνουν πολλά ψάρια και άλλα ζώα της θάλασσας.
Όλα αυτά τα γνωρίζει η πολιτεία, όμως παρά τα προβλεπόμενα αυστηρά πρόστιμα, φαίνεται ότι δεν διαθέτει τα μέσα και το απαραίτητο προσωπικό για την επιβολή του νόμου. Τα γνωρίζουν και οι ψαράδες μας, όμως δυστυχώς πολλοί εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις παραπάνω μεθόδους αδιαφορώντας για το αύριο. Αδιαφορώντας για την εξαφάνιση των αλιευμάτων που θα οδηγήσει όχι μόνο στην υποβάθμιση των θαλασσών μας, αλλά και στην ανεργία των ίδιων των ψαράδων μας.

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Τα Θύματα του κυνηγιού

Πριν καλά καλά αρχίσει η νέα χρονιά και η καινούργια κυνηγετική περίοδος, είχαμε το πρώτο θύμα του κυνηγιού. Ένας ακόμη άτυχος κυνηγός έχασε τη ζωή του, διότι κάποιος συνάδελφός του δεν τον πρόσεξε, τον πέρασε για το θήραμα του, για αγριογούρουνο, και τον πυροβόλησε από κοντινή απόσταση.
Δυστυχώς είναι πλέον συχνά τα ατυχήματα που γίνονται με τα κυνηγετικά όπλα. Πολλοί κυνηγοί χάνουν τη ζωή τους ενώ ασκούν το χόμπι τους, αλλά και πολλά παιδιά παίζοντας με το όπλο κάποιου απρόσεχτου πατέρα. Επίσης έχουμε πάρα πολλές αυτοκτονίες με καραμπίνες, αεροβόλα και άλλα κυνηγετικά όπλα.
Τελικά αποδεικνύεται ότι το κυνήγι είναι ένα πολύ επικίνδυνο σπορ. Επικίνδυνο όχι μόνο για τους ίδιους τους κυνηγούς και τους οικείους τους, αλλά πολλές φορές και για το ίδιο το περιβάλλον.

Δεν είναι λίγες οι φορές που παράνομοι κυνηγοί, χωρίς άδεια και οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, κυνηγούν και σκοτώνουν ασύστολα ό, τι βρουν μπροστά τους, αδιαφορώντας αν πρόκειται για μικρό ή σπάνιο και απειλούμενο με εξαφάνιση ζώο ή πουλί.
Οι ζημίες που γίνονται στο φυσικό περιβάλλον και στη βιοποικιλότητα από το ανεξέλεγκτο κυνήγι είναι πολλές και πολύ σοβαρές. Πρώτα η άγνοια και η απληστία ορισμένων κυνηγών μπορεί να προκαλέσει εξαφάνιση σπάνιων οργανισμών. Δεν είναι μόνον η εξολόθρευση πουλιών και θηλαστικών, αλλά και η ενόχλησή τους. Ο ασυνείδητος κυνηγός δεν σκοτώνει μοναχά, αλλά καταστρέφει φωλιές και βιότοπους, ενοχλεί τα ζώα με τους θορύβους του τουφεκιού και του αυτοκινήτου του και αφήνει πίσω του χιλιάδες φυσίγγια, τα οποία κυριολεκτικά δηλητηριάζουν το δάσος με τα πολύ τοξικά μέταλλα και άλλα χημικά στοιχεία που περιέχουν.
Ασφαλώς οι οργανωμένοι κυνηγετικοί σύλλογοι έχουν να επιδείξουν ένα πολύ σημαντικό έργο τόσο στην προστασία των θηραμάτων, όσο και των δασών γενικότερα. Έχουν δημιουργήσει εκτροφεία θηραμάτων με σκοπό τον εμπλουτισμό των δασών σε πολλά είδη πουλιών και θηλαστικών. Επίσης διαθέτουν με τη συνδρομή των δασαρχείων μονάδες θηροφυλακής με πολύ καλά αποτελέσματα. Ακόμη πρωτοστα-τούν στις δενδροφυτεύσεις, στην πυροφύλαξη, στην περίθαλψη τραυματισμένων άγριων ζώων και στις διάφορες περιβαλλοντικές δραστηριότητες. Μάλιστα ο δικός μας κυνηγετικός σύλλογος, της Νάουσας, είναι πάντοτε παρών σε κάθε κάλεσμα του Δήμου για την προστασία των μοναδικών δασών του Βερμίου και γενικά για την προστασία του περιβάλλοντος.
Όμως αυτοί οι τόσο ενεργοί σύλλογοι δεν μπορούν να απομονώσουν τους ασυνείδητους και να περιορίσουν τις ζημίες από το παράνομο κυνήγι. Είτε διότι δεν έχουν τα μέσα, είτε διότι δεν θέλουν να χαλάσουν τις σχέσεις τους με γνωστούς, συγγενείς και φίλους. Έτσι όμως τελικά τη ζημία την πληρώνουν πρώτοι οι ίδιοι, οι σωστοί κυνηγοί. Αυτοί οι οποίοι εκδράμουν στο βουνό όχι αποκλειστικά γα να σκοτώσουν κάποιο ζώο ή πουλί, αλλά για να πάρουν καθαρό αέρα, να αθληθούν και να περάσουν το σαββατοκύριακό τους ευχάριστα, με τους φίλους τους. Σίγουρα παρά τα πολλά οικονομικά προβλήματα που έχουμε, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ο κυνηγός σκοτώνει για να θρέψει την οικογένειά του, διότι είναι τόσα πολλά τα έξοδα, που τελικά πληρώνει χρυσό το κάθε θήραμά του.
Ας ευχηθούμε την καινούργια χρονιά να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα του κυνηγιού, τόσο σε ανθρώπους, όσο και σε άλλους οργανισμούς, που μας είναι άκρως απαραίτητοι για τη διατήρηση της φυσικής μας ισορροπίας.

Βότανα του Βερμίου: 108. Όνοσμα

Μ πορεί στη σχετική με τα βότανα της Ελλάδας βιβλιογραφία να αναφέρεται σαν φυτό της Στερεάς και Νότιας Ελλάδας, όμως, ό...