Οι πολλές και άσχημες επιπτώσεις της συνήθειας του καπνίσματος στην υγεία μας είναι πλέον γνωστές. Η νικοτίνη θεωρείται ένα από τα ισχυρότερα ναρκωτικά και μαζί με τις εκατοντάδες ακόμη χημικές ουσίες, που περιέχονται στο τσιγάρο, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αρρώστια και ακόμη στο θάνατο. Κάθε χρόνο στη χώρα μας πεθαίνουν από καρκίνο του πνεύμονα, καρδιοπάθειες και άλλες σοβαρές ασθένειες χιλιάδες άνθρωποι. Επίσης είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι επιπτώσεις δεν έχουμε μόνο στην υγεία των καπνιστών, αλλά και των μη καπνιστών που συχνάζουν ή δουλεύουν στον ίδιο χώρο με αυτούς. Ορισμένες φορές το παθητικό κάπνισμα αποδεικνύεται πιο επικίνδυνο από το ενεργητικό, κυρίως όταν πρόκειται για μικρά παιδιά. Όλα αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλά οι καπνιστές, όμως δυσκολεύονται να το παραδεχτούν δημόσια και πολύ περισσότερο να σταματήσουν αυτή την επικίνδυνη εξάρτηση.
Κάποτε το κάπνισμα θεωρούνταν αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών. Πριν μισό αιώνα δεν θεωρούνταν «άνδρας» κάποιος ο οποίος δεν κάπνιζε. Μάλιστα το τσιγάρο είχε προτεραιότητα ακόμη και από τη διατροφή. Είναι γνωστές οι εκφράσεις «δεν έχω λεφτά ούτε για τσιγάρα» ή «θα σου φέρνω τσιγάρα στη φυλακή» κ.λ.π. Σήμερα ίσως το κάπνισμα είναι πιο διαδεδομένο στο γυναικείο φύλο και αρκετοί νέοι έχουν το θάρρος να το απορρίπτουν, παρά τον βομβαρδισμό προκλήσεων που δέχονται καθημερινά.
Στη χώρα μας αρκετές φορές στο παρελθόν θεσπίστηκαν νόμοι και βγήκαν υπουργικές και υγειονομικές αποφάσεις για τον περιορισμό του καπνίσματος σε δη-μόσιους χώρους, κυρίως νοσοκομεία, σχολεία, μέσα μαζικής μεταφοράς κ.λ.π. Ίσως το μόνο που τηρήθηκε ήταν η απαγόρευση στα μέσα μαζικής μεταφοράς, με εξαίρεση τα τρένα, όπου μερικές φορές γίνονται και λίγα «στραβά μάτια». Πριν δυόμισι χρόνια λοιπόν φάνηκε ότι η πολιτεία αποφάσισε να εφαρμόσει ξαφνικά τα πιο δραστικά μέ-τρα, απαγορεύοντας το κάπνισμα καθολικά σε όλους τους κλειστούς χώρους, ακόμη και στα καφενεία. Έτσι πιστέψαμε προς στιγμή ότι θα γίνουμε επιτέλους ευρωπαίοι. Πράγματι στην αρχή ο νόμος εφαρμόστηκε σχεδόν παντού. Όμως στη συνέχεια τα πράγματα άλλαξαν. Οι δυο προεκλογικές περίοδοι, που μεσολάβησαν και η μεγάλη οικονομική κρίση οδήγησαν τον αντικαπνιστικό νόμο στον κάλαθο των αχρήστων. Ίσως έχουν το δίκιο τους μερικοί μαγαζάτορες που θεωρούν ότι λόγω του νέου νόμου περιορίστηκε η πελατεία τους. Είναι όμως απαράδεκτο οι διοικητές δημόσιων οργανισμών να επιτρέπουν στους υπαλλήλους τους να καπνίζουν μέσα στο χώρο της δουλειάς τους.
Η μη εφαρμογή του νόμου ίσως οφείλεται στη μεγάλη απολυτότητα και αυστηρότητά του. Δεν γίνεται ξαφνικά να απαγορεύεται παντού κάτι που μέχρι σήμερα ήταν ανεκτό και διαδεδομένο. Ίσως θα έπρεπε να δίνεται το δικαίωμα στους ιδιοκτήτες καφενείων και χώρων εστίασης να επιλέγουν αν στο κατάστημά τους επιτρέπεται ή όχι το κάπνισμα. Έτσι σίγουρα τα περισσότερα καταστήματα θα ήταν καπνιστών, αλλά είναι εξίσου σίγουρο ότι οι δυο - τρεις έξυπνοι καταστηματάρχες, που θα απα-γόρευαν το κάπνισμα στο μαγαζί τους, θα θησαύριζαν. Αμφιβάλει κανείς αν στην πόλη μας είχαμε δέκα καφετερίες ή ταβέρνες καπνιστών και δύο μη καπνιστών, ότι οι δύο θα είχαν περισσότερο κόσμο; Διότι καθημερινά πολλαπλασιάζονται αυτοί που ενοχλούνται από τον καπνό του τσιγάρου και θέλουν να πιουν τον καφέ και το ποτό τους σε ένα όμορφο καθαρό και υγιεινό περιβάλλον.
Όπως έχουν δικαιώματα οι καπνιστές έτσι έχουν δικαιώματα και οι μη καπνιστές. Θα έπρεπε λοιπόν όχι η πολιτεία, αλλά οι οργανωμένοι σύλλογοι καφεζυθοπωλών να προτείνουν και να εφαρμόσουν την παραπάνω πρακτική. Έτσι δεν θα υπήρχαν παράπονα από κανέναν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου