Ποιος ευθύνεται για την παιδική βία;

Αφορμή για το σημερινό μας σημείωμα στάθηκε το πρόσφατο τραγικό γεγονός που διαδραματίστηκε στο σχολείο των Η.Π.Α. καθώς και η εκδήλωση, που είχαμε πριν δυο βδομάδες στην πόλη μας, σχετική με τη σχολική βία. Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι στα 20 χρόνια των «Οικολογικών» μας, δυστυχώς το άρθρο με τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα ήταν αυτό που έφερε τον τίτλο «Η εγκληματικότητα στους νέους». Το γράψαμε με αφορμή ένα παρόμοιο γεγονός που έγινε πριν μερικά χρόνια σε σχολείο της Φινλανδίας.

Μιλάμε λοιπόν για βίαιες συμπεριφορές, για ρατσισμό, ακόμη και για εγκληματικότητα που εκδηλώνεται τα τελευταία χρόνια στους νέους και μάλιστα μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Όμως αν αναλύσουμε τους παράγοντες που ευθύνονται για την κατάσταση αυτή, θα διαπιστώσουμε ότι τελικά οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι οι νέοι, οι μαθητές και το σχολείο. Ίσως σε πολλούς βολεύει να ρίχνουν τις ευθύνες στα παιδιά και στους δασκάλους, διότι δεν έχουν το θάρρος να δουν τη δικιά τους συμμετοχή και επίδραση στη συμπεριφορά των νέων. Οι σημερινοί νέοι, όπως ανέκαθεν άλλωστε, είναι καθρέπτης της κοινωνίας μας. Συμπεριφέρονται σύμφωνα με αυτά που βιώνουν στην οικογένεια και γενικά στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Όταν καθημερινά στο σπίτι τους ζουν σκηνές βίας, που εκτυλίσσονται ανάμεσα στους γονείς, όταν είναι μέλη διαλυμένων οικογενειών, όταν τα ισχυρά και μοναδικά πρότυπα του πατέρα και της μητέρας δεν είναι τα καλύτερα ή είναι ανύπαρκτα, τότε πώς μπορούν να αντιδράσουν σε μια ηλικία που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους; Εάν μάλιστα προστεθεί και η βία που παίρνουν τα παιδιά μέσα από την κακή χρήση του διαδικτύου, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Σήμερα με τα πολλά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας, τα παιδιά έχουν όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη της συνεχούς επικοινωνίας και συζήτησης με τους γονείς και τους δασκάλους. Ένας γονιός δεν είναι καλός όταν κάνει όλα τα χατίρια στο παιδί ή νομίζει ότι έβγαλε την γονική υποχρέωσή του προσφέροντας χρήματα, κινητά τηλέφωνα, κομπιούτερ ή άλλα παιχνίδια. Έτσι το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει το παιδί του τεμπέλη και άβουλο παίκτη βίαιων ηλεκτρονικών παιχνιδιών ή θεατή των επικίνδυνων ιστοσελίδων του διαδικτύου. Το παιδί θέλει πολλή συζήτηση και συμβουλές και όπως λένε κάποια σοφά λόγια «ο γονιός δεν φέρνει το ψάρι στο παιδί, αλλά το διδάσκει πώς να ψαρεύει». Μόνο έτσι θα μπορέσει αύριο ο νέος να επιβιώσει στην ζούγκλα της κοινωνίας μας. Το ίδιο και ο δάσκαλος πρέπει να δείξει την πραγματική αγάπη στους μαθητές του, δίνοντας το καλό παράδειγμα και διδάσκοντάς τους το «κόποις κτώνται τα αγαθά». Πρέπει το παιδί από μικρό να μάθει να δουλεύει και να αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Πρέπει να σταθεί μακριά από τις σειρήνες της εποχής, που προωθούνται έντεχνα από ορισμένα τηλεοπτικά προγράμματα ή σελίδες του ίντερνετ. Επίσης μια καλή διέξοδος για τη νεολαία μας είναι η ενασχόληση με τον υγιή αθλητισμό, τις καλές τέχνες και το διάβασμα. Μέσα από αυτά μπορούν οι νέοι μας να κάνουν υγιεινή ζωή, να ανακαλύψουν την άμιλλα, ιδανικά και οράματα και να διαμορφώσουν σωστά την προσωπικότητά τους. Μπορεί εμείς οι μεγαλύτεροι να αντιμετωπίσαμε στα παιδικά μας χρόνια πιο δύσκολες οικονομικές συνθήκες, μπορεί να ζήσαμε στο σχολείο με το φόβο της βίτσας του δασκάλου. Όμως τελικά οι σημερινοί νέοι με όλα αυτά που βιώνουν ζουν σε ένα πιο επικίνδυνο κόσμο. Ας τους δείξουμε λοιπόν μεγαλύτερη κατανόηση, στοργή και πραγματική αγάπη. ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ