Παράνομη Αλιεία

Γράφαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στο φυσικό μας περιβάλλον το παράνομο και ανεξέλεγκτο κυνήγι. Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα στις θάλασσες. Το παράνομο ψάρεμα και η υπεραλίευση μπορεί να οδηγήσει πολύ σύντομα στην εξαφάνιση πολλών ειδών ψαριών και άλλων θαλάσσιων οργανισμών.
Από τα προϊστορικά χρόνια ο άνθρωπος γνώριζε τον πλούτο που περιέχει η θάλασσα και κατάφερνε με διάφορους τρόπους να ψαρεύει για να ικανοποιήσει τις διατροφικές του ανάγκες. Με την πάροδο του χρόνου εφευρέθηκαν νέες μέθοδοι αλιείας, οι οποίες φέρνουν μεγαλύτερη συγκομιδή και με γρήγορο και εύκολο τρόπο. Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν τεράστιοι αλιευτικοί στόλοι, οι οποίοι κυριολεκτικά οργώνουν τις θάλασσες σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας. Στην Ελλάδα, μια χώρα με μεγάλη ναυτική παράδοση ασχολούνται μόνο με την παράκτια αλιεία περίπου 40.000

επαγγελματίες αλιείς χρησιμοποιώντας περισσότερα από 20.000 μικρά σκάφη. Στη μέση αλιεία, η οποία γίνεται στο πέλαγος, έχουμε μεγαλύτερα σκάφη, κυρίως μηχανότρατες, οι οποίες χρησιμοποιούν συρόμενα δίχτυα ή τα γρι – γρι, τα οποία κυκλώνουν με δίχτυα μια μεγάλη θαλάσσια περιοχή.
Ο κίνδυνος που απειλεί τους θαλάσσιους οργανισμούς προέρχεται κυρίως από τις μεθόδους αλιείας που χρησιμοποιούνται. Δυστυχώς δεν είναι λίγοι οι ασυνείδητοι ψαράδες, οι οποίοι ψαρεύουν σε περιόδους αναπαραγωγής των ψαριών. Ψαρεύοντας τα νεογέννητα ψαράκια ή τα θηλυκά, που είναι γεμάτα με αυγά, οδηγούν στη μείωση των θαλάσσιων αποθεμάτων. Υπάρχουν και οι χειρότεροι, που χρησιμοποιούν παράνομους τρόπους, όπως δυναμίτιδες, χλωρίνες κ.λ.π. έτσι όχι μόνο σκοτώνουν ό, τι ζωντανό βρεθεί μπροστά τους, αλλά επίσης ρυπαίνουν σε πολύ επικίνδυνο βαθμό τα νερά, στερώντας τη ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φυσικά πολλοί πληρώνουν την παρανομία τους με την ίδια τη ζωή τους.
Ακόμη μεγάλο ρόλο παίζει το είδος των διχτυών που χρησιμοποιούνται. Η μεγαλύτερη καταστροφή προκαλείται από τις τράτες, οι οποίες χρησιμοποιούν συρόμενα δίχτυα, τα οποία κυριολεκτικά κτενίζουν το βυθό, δεν αφήνουν τίποτε ζωντανό να τους ξεφύγει. Αποτέλεσμα είναι να ψαρεύονται πολλά μικρά ψάρια, τα οποία στη συνέχεια ξαναπετιούνται, νεκρά πλέον, στη θάλασσα. Επίσης ψαρεύονται διάφορα είδη άλλων μη φαγώσιμων οργανισμών, τα οποία και αυτά απορρίπτονται. Έτσι απογυμνώνεται ο βυθός και διαταράσσεται η βιοποικιλότητα με αποτέλεσμα την εξαφάνιση πολλών οργανισμών και φυσικά τη μείωση των αλιευμάτων. Επίσης τα δίχτυα αφρού και αυτά συγκεντρώνουν πολλά μη φαγώσιμα είδη, που ξαναπετιούνται στη θάλασσα. Ανάμεσα σ’ αυτά μπορεί να είναι μικρά ψάρια καθώς και σπάνια είδη, όπως χελώνες, δελφίνια, πουλιά κ.λ.π. Στον Βόρειο Ατλαντικό κάθε χρόνο παγιδεύονται από τα δίκτυα περισσότερα από 700.000 πουλιά, 15.000 θαλάσσια θηλαστικά κ.λ.π. Ακόμη και τα δίκτυα με μικρό άνοιγμα μπορούν να κάνουν ζημιά, συγκεντρώνοντας τον πολύτιμο γόνο. Μεγάλη ζημιά κάνουν επίσης τα υλικά που πετιούνται στη θάλασσα από τα αλιευτικά σκάφη, τόσο χημικές ουσίες, πετρέλαια κ.λ.π., όσο και τα άχρηστα δίχτυα, στα οποία μπορεί να παγιδευτούν και να πεθάνουν πολλά ψάρια και άλλα ζώα της θάλασσας.
Όλα αυτά τα γνωρίζει η πολιτεία, όμως παρά τα προβλεπόμενα αυστηρά πρόστιμα, φαίνεται ότι δεν διαθέτει τα μέσα και το απαραίτητο προσωπικό για την επιβολή του νόμου. Τα γνωρίζουν και οι ψαράδες μας, όμως δυστυχώς πολλοί εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις παραπάνω μεθόδους αδιαφορώντας για το αύριο. Αδιαφορώντας για την εξαφάνιση των αλιευμάτων που θα οδηγήσει όχι μόνο στην υποβάθμιση των θαλασσών μας, αλλά και στην ανεργία των ίδιων των ψαράδων μας.